02. Spowiedź Albusa Dumbledore’a

   Wspomnienia mają potężną moc, potrafią przywołać najbardziej ukryte emocje i sprawić, że zapomniane z pozoru rzeczy, odradzają się na nowo. Jest to jeden z najpotężniejszych rodzajów magii, który praktykują nawet mugole. Często zdarza się jednak, ze boimy się, tego co pamiętamy i za nic w świecie, nie chcemy żeby ktokolwiek inny się o tym dowiedział. Co jednak, kiedy przychodzi moment, w którym nie mamy innego wyjścia?

Dumbledore był świadomy, że nie zostało mu zbyt wiele dni. Wszystkie znaki na niebie i ziemi, zapowiadały jego rychłą śmierć. Chciał więc uporządkować swoje sprawy. Wiedział, że musi odrzeć się z tajemnic i zdradzić je odpowiednim ludziom. Tak żeby z czasem, potrafili ułożyć z nich układankę, która będzie odpowiedzią na wszystkie pytania.

Pierwszy element i z pewnością najważniejszy, miał poznać Severus Snape. Przyjaciel, od którego zawsze zbyt wiele wymagał. Cenił w nim to, że nigdy się nie ugiął się pod ciężarem żądań. Dlatego, cieszył go fakt, że Mistrz Eliksirów darzy jego córkę wyjątkowym uczuciem. Chciał tylko przed śmiercią usłyszeć w końcu, jak ten się do tego przyznaje. Wtedy byłby spokojny, że jego mała Av, będzie pod odpowiednią opieką.

Zgodnie z obietnicą, Severus przekroczył próg gabinetu dyrektora o osiemnastej. Wyglądał na zdenerwowanego, a gdyby spojrzenie mogło palić, Dumbledore z całą pewnością byłby już prochem.

- Wzywałeś mnie? – powiedział, siląc się na spokój.

- Coś się stało, Severusie?

- Banda rozbrykanych uczniów w pracy, a w domu, twoja córka, która tłucze mi talerze. Nic, bawię się cudownie – zakpił i usiadł naprzeciw dyrektora. Ten roześmiał się, przypominając sobie, jak Av ciągle rzucała talerzami, gdy była nastolatką. Myślał, że z tego wyrosła, ale najwyraźniej się mylił.

- Dać ci premię za te talerze? – zażartował, a Snape spojrzał na niego z politowaniem. – Czy może mieszkanie z moją córką, jest wystarczającą rekompensatą?

- Chcesz coś konkretnego? Bo jeśli to ma być, jedna z tych radosnych pogadanek, to szkoda mojego cennego czasu.

Dumbledore uśmiechnął się dobrotliwie. Wstał i podszedł do myślodsiewni, poczym umieścił w niej swoje wspomnienia i gestem zawołał do siebie Mistrza Eliksirów.

- Historia moje życia, Severusie. Musisz ją poznać, by poradzić sobie po mojej śmierci.

Snape wywrócił oczami, ale bez słowa zanurzył się we wspomnieniach dyrektora.

Pierwsze przeniosło go do jakiegoś baru, podejrzewał, że to Trzy Miotły. Nigdy wcześniej tu nie był, ale ciągle słyszał, jak jego uczniowie opowiadają o tym miejscu. Rozejrzał się wokół i przy jednym ze stolików zobaczył Albusa. Siwy czarodziej siedział sam, popijając piwo kremowe i czytając „Proroka Codziennego”, który donosił o kolejnych poczynaniach Czarnego Pana.

Po kilku chwilach do środka weszła kobieta ubrana w czarny płaszcz. Twarz miała zakrytą kapturem, a gdy zrzuciła go na ramiona, spod materiału wypłynęły grube, rude loki. Uśmiechnęła się słodko, a wszyscy, włącznie z Dumbledore’em nie potrafili oderwać od niej wzroku. Była cudownie piękna i roztaczała wdzięki niczym wila. Rozejrzała się po sali, a swoje ciemnobrązowe oczy utkwiła w Albusie, który pośpiesznie wrócił do opróżniania swojego kufla. Snape przyglądał się jej uważnie i mógłby przyrzec, że kobieta jest niemal idealnie podobna do Avianny. Z wyjątkiem oczu i ust, które Av z pewnością odziedziczyła po ojcu. Kobieta równym krokiem podeszła do stolika, przy którym siedział Dumbledore.

- Mogę się dosiąść? – mężczyzna podniósł oczy, słysząc spokojny, aksamitny głos.

- Och, oczywiście – rzekł dobrotliwie. Snape pierwszy raz w życiu widział, że dyrektor był zmieszany. Najwyraźniej uznał, że wpatrywania się w kobietę z takim obcesem, jest wyjątkowo niegrzeczne.

- Albus Dumbledore, prawda? – zapytała, a ten znów przybrał swój zwyczajny wyraz twarzy, tylko oczy dziwnie mu błyszczały.

- Wydaje mi się, że tak – odparł z powagą w głosie. – Choć zdaje sobie pani sprawę, że w moim wieku, niczego nie jest się pewnym do końca.  

Kobieta roześmiała się, a jej śmiech był niesamowicie subtelny. Przez chwilę Severusowi przeszło przez myśl, że może to być matka Av. Jednak zawsze wyobrażał ją sobie jako zwariowaną desperatkę.

- Przepraszam za śmiałość, ale mogę wiedzieć, kim pani jest? Nie kojarzę pani z Hogwartu, a mam w zwyczaju znać swoich uczniów.

-Nigdy nie byłam w Hogwartie, choć to, podobno, całkiem ciekawe miejsce – kobieta uśmiechnęła się, a Albus zmarszczył brwi. – Kończyłam Beauxbatons. 

- Nie wygląda pani na Francuzkę – odparł, a Snape, gdyby mógł się wtrącić, z całą pewnością pochwaliłby przytomność jego wypowiedzi.

- Och, uznam to za komplement – powiedziała uśmiechając się cynicznie, a Dumbledore upił łyk napoju. – Urodziłam się w Anglii.

Przez chwilę milczeli, bo do stolika podeszła kelnerka, podając kobiecie zieloną herbatę. Najwyraźniej często tu bywała. Podziękowała skinieniem głowy i położyła różdżkę na stoliku. Dumbledore przyglądał się położonej na stoliku rzeczy, po czym jego twarz na chwilę zamarła. Kobieta widząc to, pośpiesznie schowała ją do kieszeni i uśmiechnęła się nerwowo.

- Ciekawe – wyszeptał Albus. – To pani różdżka?

- Nie, pożyczona – kobieta powiedziała szybko i zbyt impulsywnie. – Wie pan, te francuskie są zupełnie do niczego.

Twarz Dumbledore’a jakby spoważniała, a oczy stały się znów matowe, za to kobieta z całych sił, próbowała wykrzywić usta w szczerym uśmiechu, zamiast tego jednak, wychodził jej jedynie dość dziwny grymas.

- Ten kto ją pani pożyczył – zaczął, przenikając ją spojrzeniem. – chyba nie był bezinteresowny, prawda?

Snape zmarszczył brwi, nie wiedząc, zupełnie, do czego dyrektor zmierza. Kobieta była chyba podobnego zdania, bo spojrzała się na rozmówcę niepewnie i przerzuciła włosy do tyłu.

- Nie rozumiem – powiedziała chłodno, wydymając usta do przodu. Snape pomyślał, że z tak wykrzywionymi wargami, mogłaby dorównać Narcyzie w ujmowaniu sobie uroku minami.

- Nieważne – mruknął Dumbledore. - Pani wybaczy, muszę wracać do szkoły.

Skłonił się nisko rudej kobiecie, która wyglądała na wściekłą, po czym opuścił stolik. Nie wyszedł jednak z baru, zatrzymał się przy drzwiach, by z kimś porozmawiać. Wtedy do kobiety podszedł wysoki, dystyngowany blondyn. Snape rozpoznał w nim ojca Lucjusza Malfoya.

- Paulette! – krzyknął radośnie, najwyraźniej chcąc wszystkim obecnym udowodnić, że ją zna. Pod względem próżności nie różnił się niczym od syna. Obaj byli wyrachowani i za wszelką cenę, chcieli imponować innym.

 Kobieta przewróciła oczami, a po chwili na jej twarzy zawitał sztuczny uśmiech.

- Abraxas, co słychać? – zapytała tonem, wskazującym, że nic jej to nie obchodzi.

Malfoy jednak dalej szedł w zaparte. Uwodzicielski uśmiech ani przez chwilę nie schodził z jego ust.

- Wspaniale. Jutro wydajemy przyjęcie, liczymy na twoją obecność. Lucjusz nie może przestać o tobie mówić. Zarzeka się, że jak nie znajdzie kobiety podobnej tobie, to nigdy się nie ożeni.

Była rozmówczyni Albusa wykrzywiła się w cynicznym uśmiechu, a z kieszeni wyjęła paczkę papierosów. Wyciągnęła jednego, włożyła do ust i podpaliła zapalniczką. Zaciągnęła się, wypuszczając dym nozdrzami. Snape zauważył, że zdenerwowanie z niej uszło, a zamiast tego wydawała się być znudzona i zniecierpliwiona.

- Wybacz, ale nie wyjdę za niego, jest za młody – przerwała i ponownie włożyła papierosa między wargi. -  Choć uroku mu nie brakuje.

Abraxas roześmiał się. Zapewne poczuł się mile połechtany komplementem skierowanym w stronę syna.

- Ale jutro będziesz? – kobieta skinęła głową. – W takim razie do zobaczenia, pozdrów brata i wyraź moją całkowitą aprobatę do jego działań.

Gdy mężczyzna odszedł, kobieta wyjęła papierosa i prychnęła z rozbawieniem.

Wspomnienie zaszło smugami, a spośród nich wyłoniło się kolejne. Po raz kolejny działo się w Trzech Miotłach. Snape od razu zauważył poznaną wcześniej kobietę. Tym razem była ubrana jak mugolka. Miała na sobie czerwoną bluzkę z dekoltem, czarną obcisną spódnicę i wysokie szpilki. W jednej dłoni trzymała papierosa, w drugiej kieliszek czerwonego wina. Na stole stała też już niemal pusta butelka. Snape domyślił się, że kobieta jest już kompletnie pijana. Wyglądała na podenerwowaną, a gdy zobaczyła podchodzącego do niej Dubledore’a, opróżniła zawartość szkła do końca.

- Niech mnie pan wysłucha do końca – powiedziała w ramach przywitania.

Albus usiadł wpatrując się w nią z dobrocią w oczach.

- Nigdzie się nie wybieram. Tylko, w dalszym ciągu nie wiem, kim pani jest.

- Och, wie pan doskonale! – krzyknęła, a wszyscy wokół spojrzeli na nią z niepokojem i zaczęli szeptać. Ona jednak uśmiechnęła się uroczo, co sprawiło, że przynajmniej męska część sali, szybko jej to wybaczyła.

- Może zechce się pani przejść? O ile oczywiście, w tych butach da się postawić chociażby krok. Szczególnie kiedy tyle się wypiło.

Kobieta roześmiała się nerwowo, wstając z krzesła. Snape ku swojemu niezadowoleniu, był zmuszony chodzić za nimi. Paulette zawiesiła się na ramieniu Dumboledore’a, ale świeże powietrze najwyraźniej trochę jej pomogło, bo po chwili zatrzymała się i spojrzała dyrektorowi w oczy.

- Od razu poznałeś jego różdżkę, prawda? - Dumbledore skinął głową. A Snape widział, że w jego oczach pojawiła się iskierka ciekawości. Kobieta natomiast skrzywiła się z lekka, poczym powiedziała coś, co wstrząsnęło Severusem. - Nazywam się Paulette Mary Riddle. Jestem siostrą Lorda Voldemorta, dziedziczką Slytherina i tak dalej i tak dalej – powiedziała, nieco rozbawiona.

Dyrektor nie wyglądał jednak na tak zaskoczonego, jak Snape. Pogładził swoją brodę, zmarszczył brwi i ruszył przed siebie, zostawiając siostrę Czarnego Pana za sobą. Gdy rudej kobiecie udało się do niego dołączyć, znów zawiesiła się na jego ramieniu.

- Po śmierci matki, oddano nas do sierocińca – znowu zaczęła mówić, a Dumbledore lustrował ją swoimi zielonymi oczyma. -  Stamtąd  zabrała mnie para z Francji. Tam się wychowałam, Tom dowiedział się o moim istnieniu kilka miesięcy temu.

Znowu się zatrzymała, a Albus zaczął się jej przyglądać. To samo zrobił Snape, musiał przyznać, że  była zupełnie inna od Czarnego Pana. W jej oczach było coś szczerego, tkwiła w niej jakaś iskra radości, którą za wszelką cenę starała się ukryć.

Severus sądził, że kobieta wytrzeźwiała, jednak szybko zmienił zdanie. Paulette  bowiem owinęła ręce wokół szyi Dumbledore’a i wyglądało na to, że zaraz go pocałuje, ten jednak odsunął ją od siebie, ale wydawał się tym bardziej rozbawiony niż zdenerwowany.

- Moja droga, jesteś kompletnie pijana.

Kobieta się roześmiała, a Snape po chwili zobaczył, jak wymiotuje, trzymając dla równowagi rękę Albusa.

- Obiecujący początek znajomości, panno Riddle – powiedział dyrektor, próbując się nie roześmiać.

Tu wspomnienie się rozmyło i Severus stał teraz przy biurku dyrektora, w tak dobrze znanym mu gabinecie. Kobieta siedziała na krześle naprzeciw Albusa. Była ubrana w czarną sukienkę z obcisłym gorsetem, a włosy, tym razem, miała uczesane w wysoki kucyk. Czerwone usta, wykrzywione były w uroczym uśmiechu. Po raz kolejny Snape pomyślał, że jest niezwykle podobna do Avianny. Nawet uśmiechały się identycznie.

- Przepraszam za wczoraj – powiedziała, unikając wzroku rozmówcy. – Po przyjęciu u Malfoya, musiałam zapić cały ten blichtr.

Dumbledore roześmiał się dobrotliwie.

- Nic nie szkodzi, moja droga, zawsze to jakieś nowe doświadczenie. Rzadko panie są tak miłe, że chcą się na mnie podeprzeć – powiedział, a kobieta spłonęła rumieńcem. – Dobrze, słucham Paulette, co takiego chcesz mi powiedzieć? Bo chyba nie chodzisz za mną od paru dni, tak zupełnie bezinteresownie. Chociaż byłoby to, oczywiście, bardzo miłe.

Kobieta westchnęła, zakręcając włosy na palcu.

- Potrzebuję twojej pomocy. Wyda ci się to, co najmniej, dziwne – przerwała, widząc, że Dumbledore wygląda na rozbawionego. Podobnie jak i teraz Snape, nie wiedziała o co mu chodzi. Skrzywiła się, ale mówiła dalej. – Czy ja ci się podobam?

Albus przestał się uśmiechać i wyglądał na odrobinę zmieszanego. Severus zupełnie mu się nie dziwił. Kobieta była niezwykle bezpośrednia, a dodając do tego jej urodę, każdy mężczyzna poczuł by się dokładnie tak samo.

- Jesteś niezwykle piękna. Zakładam, że wszyscy ci to mówią – powiedział, a Paulette się roześmiała. – Jednak, co to wspólnego z twoją prośbą?

- Tom nauczył mnie wszystkiego, co wie i potrafi – powiedziała chłodnym tonem, który brzmiał podobnie do tonu Voldemorta. -  Liczy, że wykorzystam tę wiedzę, w sposób równie obrzydliwy, jak on. Boję się tego co umiem. Mamy te same geny, dlatego prędzej, czy później stanę się taka jak on. Nie chcę tego.

- Paulette, to że jesteście spokrewnieni, nie znaczy, że będziesz taka jak on. Znasz miłość, a to największa ochrona przed zatraceniem.  

Kobieta roześmiała się gorzko.

- Miłość? Gdybyś spędzał z nim całe dnie, miałbyś ochotę tylko na śmierć. On roztacza wokół siebie tyle zła, że nikt poza nim, nie jest w stanie tego wytrzymać. Mam czterdzieści cztery lata, Albusie, i za nim umrę, a stanie się to niedługo, jak mniemam, chcę urodzić dziecko. Wybacz bezpośredniość, ale jedyny czego pragnę, to tego, by było to twoje dziecko.

Albus roześmiał się, ale kiedy zobaczył, że kobieta wcale nie żartuje, jego twarz przybrała kamienną postać, a oczy zza okularów-połówek lustrowały ją dokładnie.

Snape natomiast, ponownie, uśmiechnął się cynicznie, był już pewien, że kobieta ta, jest matką Avianny, stąd to niezwykłe podobieństwo. Nie mógł tylko uwierzyć w to, że Albus poszedł na tę propozycję.  Zawsze wyobrażał sobie, że Dumbledore do szaleństwa był zakochany w matce Av, dlatego pomimo dość późnego wieku, pozwolił sobie na jej narodziny.

- Zanim mnie wyrzucisz – kobieta szybko dodała, widząc reakcję rozmówcy. – Jesteś wielkim czarodziejem, ja mimo że tego nie chcę, również takim się stałam. Wyobrażasz sobie, jak potężne będzie dziecko, które się nam urodzi? Ono będzie miało moc, żeby pokonać Toma. Będzie kolejnym dziedzicem Salazara Slytherina, siostrzenicą Lorda Voldemorta i córką jednego, o ile nie najpotężniejszego, czarodzieja tych czasów. Albusie, nawet Tom się ciebie boi. Przed naszym dzieckiem będą drżały miliony, a ja wierzę, że udałoby ci się je wychować, na podobne tobie.

Zapadła cisza, w czasie której kobieta przyglądała się błagalnym wzrokiem dyrektorowi, który przymknął powieki i zdawał się głęboko nad czymś zastanawiać.

- Wiesz, ile mam lat? –zapytał po chwili i poprawił okulary.

- To nie ma najmniejszego znaczenia. Załóżmy, że to… czysty biznes.

- Muszę się zastanowić…

W tym momencie wspomnienie zaszło mgłą, spod której wyłoniło się nowe, które miał miejsce w mieszkaniu Albusa.

Paulette Riddle siedziała na łóżku owinięta prześcieradłem, a Dumbledore pośpiesznie zapinał szatę, przyglądając się jej zachłannie. Uśmiechnęła się i podeszła do niego. Zaplotła ręce wokół jego szyi, a on objął ją w talii i mocniej przytulił do siebie.

- Szkoda, że niedługo to wszystko się skończy – szepnęła. – Moglibyśmy być  wspaniałą rodziną.

- Zostań w Hogwartie, ukryję cię – powiedział, a ona pokręciła przecząco głową.

-  On nie może teraz wiedzieć, że dziecko które się urodzi, będzie twoje.

Kolejne wspomnienie ponownie miało miejsce w gabinecie dyrektora. Paulette siedziała na krześle, a Albus klęczał przed nią, dotykając dłonią jej sporego już brzucha. Choć Snape nie znał się na tych sprawach, podejrzewał, że termin porodu zbliżał się nieuchronnie. Kobieta wyglądała promiennie, ciąża z całą pewnością jej służyła, tylko oczy miała niesamowicie smutne.

- Kopie – powiedział cicho Albus, a Paulette roześmiała się.

- Nieustannie, nie daje mi nawet chwili wytchnienia.  Podobnie zresztą jak Tom. Wścieka się, że nie pozwalam mu zobaczyć, kim jest ojciec tego dziecka. Odgraża się, że jak się dowie, to go zabije. Co ciekawe, przejął się tym dzieckiem, jakby było jego, wiesz? Powiedział, że zrobi z niego wielkiego, potężnego dziedzica Lorda Voldemorta – uśmiechnęła się smutno. – Obiecaj, że zrobisz wszystko, żeby to maleństwo miało normalne dzieciństwo, że pozwolisz jej na trochę beztroski i dziecinnych fanaberii, że sprawisz, że będzie szczęśliwa.

- Obiecuję, zrobię wszystko żeby nasze dziecko było szczęśliwe – powiedział, całując kobietę w ręce.

To wspomnienie również znikło i na jego miejsce ukazało się nowe, po raz kolejny w domu Albusa. Ruda kobieta siedziała na fotelu, a na rękach trzymała małe zawiniątko, tuląc je z całych sił do siebie. Snape domyślił się, że musi to być mała Avianna. Dumbledore chodził nerwowo po pokoju, coraz przyglądając się kobiecie i dziecku.

- Zostań tutaj, proszę – powiedział łamliwym głosem. – Ochronie was, nie pozwolę cię skrzywdzić.

Paulette uniosła ciemnobrązowe oczy i uśmiechnęła się gorzko.

- Taki mój los Albusie. Przepowiednia mówi o tym doskonale.

- Jak to?  - żachnął się, klękając przy kobiecie.

- Mówi ona o tym, że powiję dziecko z potężnym przeciwnikiem mojego brata, a dziecko to będzie miało moc pokonania Czarnego Pana, a wkrótce po jej narodzinach, on znowu przeleje krew osoby spokrewnionej ze sobą. Jeżeli więc ja nie umrę, będzie to ona.

Snape pierwszy raz widział Dumbledore’a w takim stanieł na twarzy miał wypisane niedowierzanie, a ręce trzęsły mu się z nerwów. Wstał i zaczął chodzić po pokoju.

- Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej?

- Bo nigdy byś się nie zgodził, prawda? Twierdziłbyś, że przyczynisz się tym do mojej śmierci. Nie zrozumiałbyś, że to jest po prostu moje przeznaczenie. Teraz posłuchaj mnie uważnie, on nie powinien teraz o tym wiedzieć. Wiem, że byłbyś w stanie ją przed nim ochronić, ale proszę, ze względu na moją pamięć, nie narażaj jej na nic, czego nie da się uniknąć, dobrze? – spojrzała na niego  dobrotliwie i dopiero kiedy skinął głową, mówiła dalej. – Kiedy jednak, nasza córka stanie się na tyle silna, że będziesz pewien, że sobie poradzi, Tom koniecznie musi się dowiedzieć, że ona jest moją córką, rozumiesz? Musi zdawać sobie sprawę, że to krew z jego krwi. Inaczej nie uda jej się go pokonać. Zabił wielu swoich przodków, okrył nas hańbą, ale też stworzył pewnego rodzaju ochronę, dziwnego rodzaju więź, która objawia się tym, że nikt w kim nie płynie nasza krew, nie może nas pozbawić życia. Może sprawić, że stracimy ciała, znikniemy na jakiś czas, jednak nasza dusza będzie nieśmiertelna.

Mężczyzna z każdym słowem wyglądał na bardziej przerażonego, jakby dopiero zdał sobie sprawę, jak wielką odpowiedzialnością obdarzył to dziecko.

- To mój ostatni wieczór, kiedy wrócę bez niej, on mnie zabije. Tak musi być Albusie – dodała, po czym pocałowała mężczyznę, a mała dziewczynka załkała krótko. – Nazwiemy ją Avianna, dobrze?

Dumbledore zdawał się jej w ogóle nie słuchać, myślami zapewne był przy przepowiedni, która tak go poruszyła.

- Albusie, chcę żebyś coś jeszcze dla mnie zrobił – tu wyjęła złoty medalion w wygrawerowaną literą „S” i kopertę. – To medalion Salazara Slytherina, daj jej go, gdy dorośnie. Wtedy też, opowiedz jej o mnie i przekaż jej, jak bardzo ją pokochałam, od pierwszej chwili, gdy tylko ją zobaczyłam. I że udało jej się mnie uratować. Oczyściła mnie z całego zła, które przekazał mi Voldemort. Dzięki niej, mogę umrzeć, znając prawdziwy smak miłości. Napisałam też list, oddaj jej go, kiedy uznasz za stosowne.

Snape’a dziwiło to, że jest tak niezwykle opanowana, cały czas tuliła mocno Aviannę, jednak jej głos był spokojny i zdawać by się mogło, że zupełnie nie boi się tego, co ma się wydarzyć.

Kobieta wstała, Albus zrobił to samo. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, a kobieta przesunęła palcem po policzku córki i pocałowała ją. Wtedy też, Severus zobaczył, jak po jej twarzy spłynęły pierwsze tego wieczoru łzy, a on zdał sobie sprawę, że kobieta była całkiem niezła aktorką.

- Kocham cię, córeczko – szepnęła do maleństwa, które właśnie podniosło powieki. – Ma twoje oczy, to dobrze. Posiadanie oczu Riddle’ów jest największym przekleństwem. Nie sądziłam, że to będzie takie trudne – powiedziała, a łzy cały czas spływały po jej bladej twarzy. Albus objął ją, a ta po chwili oddała dziecko w jego ręce.  – Dbaj o nią i powtarzaj jej, że jej matka darzyła ją miłością silniejszą od śmierci.

Pocałowała jeszcze raz Dumbledore’a i skierowała się ku drzwi. Stojąc przy nich, przyjrzała się ostatni raz mężczyźnie, który wpatrywał się w swoje dziecko. Uśmiechnęła się, była pewna, że zostawiła ją w dobrych rękach.  I choć czuła przeszywający ból, będąc zmuszoną zostawić swoje pierworodne dziecko, była szczęśliwa. Dała nowe życie i ofiarowała temu dziecku szczęśliwe dzieciństwo, którego ani ona ani Tom nie doznali.

Snape wpatrywał się pusto w zamykające się powoli drzwi i choć nigdy by się do tego nie przyznał, ta scena niesamowicie go poruszyła. Dziwiła go również reakcja Dumbledore’a, który nawet nie spojrzał na kobietę, gdy ta wyszła.

Kolejne wspomnienie ukazywało małą rudą dziewczynkę siedzącą na kolanach ojca. Dumbledore pokazywał jej różne sztuczki, miedzy innymi wyczarował małego, różowego motylka, który usiadł Av na nosie, a ta roześmiała się i zaklaskała w rączki.

- Dlaczego mama z nami nie mieszka? – spytała, a Dumbledore zmarszczył brwi.

- Twoja mama nie żyje – odparł. Powtarzał to córce często, ta jednak starała się wypierać tą myśl ze świadomości. – Ale kazała mi zawsze tobie powtarzać, że bardzo cię kochała. Chciała żebym mówił ci, że darzyła cię miłością silniejszą niż śmierć.

Dziewczynka zwróciła twarz do ojca, w którego oczach można było zaobserwować łzy.

- Co to znaczy?

- To, że twoja mama oddała swoje życie abyś mogła cieszyć się ze swojego. Dlatego, obiecaj mi, że nigdy tego nie zmarnujesz, że zawsze będziesz kierowała się tym, co czujesz, a nie tym czego wymagają od ciebie inni, dobrze? Twoja mama pragnęła dla ciebie wszystkiego, co najlepsze. Pamiętaj też, że ona żyje w twoim sercu i w twoim myślach, dlatego, nie zawiedziesz jej, prawda?

Mała dziewczynka skinęła głową i uśmiechnęła się.

- Dobrze, tatusiu. A czy ona była ładna?

- Była najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu widziałem, a wiedz, że już sporo w życiu przeżyłem.

Powiedział i pocałował dziecko w policzek, mała podniosła ręce i zarzuciła na jego ramiona, wtulając się w niego mocno.

Było to ostatnie wspomnienie, które było dane mu zobaczyć. Wyłonił twarz z myślodsiewni i przez chwilę stał bez ruchu, jakby analizując to, co widział. Odwrócił się i przyjrzał się Dumbledore’owi, który wyglądał na zniecierpliwionego. Czarnowłosy przeszedł się po gabinecie, usiadł, poczym znowu wstał i oparł ręce na krześle.

- Jak mogłeś się na to zgodzić? – Snape żachnął się, czując złość ogarniającą całe jego ciało.

- Na co, Severusie? – zapytał spokojnie.

- Nie uważasz, że to zbyt duże piętno? Stworzyliście sobie idealne dziecko, tak? Jak zamierzasz jej to teraz powiedzieć, co?

Dumbledore skrzywił się, a Snape uznał, że ta mina nie wróży nic dobrego.

- Nie mogę jej tego powiedzieć. Ty to zrobisz, w odpowiednim momencie.

Snape uśmiechnął się cynicznie, po czym usiadł na krześle, przyglądając się niemal z politowaniem dyrektorowi.

- Chyba żartujesz. Zrób to sam albo poproś jej wuja – wymamrotał, a Dumbledore się uśmiechnął.

- Zrobisz to, o co cię proszę, inaczej Avianna będzie w niebezpieczeństwie, a ty na to nie pozwolisz, prawda? Kochasz ją i po mojej śmierci mogę być spokojny, bo ty się nią zajmiesz, tak?

Snape przypominał chmurę gradową.

- Dumbledore! Ile razy mam ci powtarzać, że nic do niej nie czuję!

- Severusie, na litość boską, mam już tego dość. Przyznaj się w końcu, że choć ci się to nie podoba, darzysz ją uczuciem równym temu, które żywiłeś do Lily. Na siłę uparłeś się, że już się nie zakochasz, tak? Wspaniale, ale stało się inaczej, chcesz teraz to ukrywać i czekać, aż ktoś rozkocha ją w sobie i znów będziesz wściekły na cały świat, kiedy ona będzie brała ślub z kimś innym? Założę się, że Lucjusz Malfoy już nie może się doczekać, kiedy Avianna wpadnie w jego, opuszczone przez Narcyzę, ramiona. Stara się o to od kilkunastu lat i obawiam się, że moja córka jest teraz na tyle samotna, że chętnie przyjmie pocieszenie od tego cynicznego, pożal się Boże, arystokraty.

Dumbledore’a poniosło. Ostatnie zdanie niemal wykrzyczał. On sam jeden wiedział, jak bardzo nie znosił Malfoya i jak odrzucała go choćby nikła myśl o tym, że jego wnuki mogłyby nosić to nazwisko.  Zawsze przestrzegał Aviannę przed nim, bał się jednak, że po jego śmierci zechce znaleźć pocieszenie u pierwszego mężczyzny, który jej to zaoferuje, a Malfoy, trzeba było mu to przyznać, był w tym wyjątkowo dobry.

Snape natomiast stał wściekły, jakby ktoś dał mu w twarz. Jego usta zwęziły się niebezpiecznie a oczy połyskiwały złowrogo. Myśli kłębiły się w głowie, a wzrok Dumbledore’a przeszywał go niemiłosiernie, sprawiając, że mężczyzna był u progu furii. Przypomniał sobie, jak kiedyś siedział tu, na tym samym krześle, ze spuszczoną między nogami głową. Kiedy tak bardzo cierpiał po odejściu Lily i poczuł, jak złość napiera na niego ze zdwojoną siłą. Jak Albus mógł to teraz wyciągnąć?

- Dumbledore, jak śmiesz? – wysyczał, drżącym, pod wpływem negatywnych emocji, głosem.

- Jak śmiem, mówić wprost o tym, co czujesz? Chłopcze, zawsze byliśmy ze sobą szczerzy, właśnie poznałeś moją największą tajemnicę. Niedługo umrę, pozwól starcowi usłyszeć to, co tak bardzo pragnie usłyszeć.

Mistrz Eliksirów wzdrygnął się i pomyślał, że Dumbledore jest sprytniejszy niż mógł przypuszczać. Potrafił wykorzystać nawet własną śmierć, byle tylko osiągnąć cel. Wstał, czując jak krew zbyt szybko krąży w jego żyłach, objawiając się pulsującym bólem w skroniach. Przeszedł kilka kroków wzdłuż gabinetu dyrektora, omiatając wnętrze wściekłym jeszcze spojrzeniem. Zatrzymał wzrok  na Tiarze Przydziału, która drzemała usytuowana na jednej z półek. Irracjonalnie wściekł się jeszcze bardziej, jakby sądząc, że jest ona świadoma choćby jednego ze słów, które tu przed chwilą padło. Wziął głęboki wdech, czując, że zachowuje się jak wariat, po czym odwrócił się w stronę Dumbledore’a, który uśmiechał się troskliwie. Snape miał wrażenie, jakby przeszedł dziś przez większość z kręgów piekieł, a jedyne o czym marzył to o wypiciu solidnej dawki ognistej.

- Co chcesz usłyszeć?  Może, że nie marzę o niczym innym, jak o tym by mieć z nią dzieci, które odziedziczą po niej umiejętności – mężczyzna zaczął ironizować, a źrenice zwęziły mu się niebezpiecznie.

- Chcę usłyszeć prawdę – odpowiedział ze spokojem Albus. Snape z powrotem wrócił na krzesło, usiadł i westchnął teatralnie.

- Dobrze, mam tylko nadzieję, że zabierzesz to ze sobą do grobu – w odpowiedzi usłyszał chichot, czarnowłosy spojrzał na starego czarodzieja siedzącego naprzeciw z politowaniem, jednak  po krótkiej chwili, doprowadzony do furii, kontynuował. – Masz rację, kocham Aviannę i jestem wściekły na siebie za to. Nie powinienem.

Dumbledore uśmiechnął się szczerze. To co usłyszał ucieszyło go niezmiernie.

- Dlaczego nie powinieneś? Czujesz się winny, że nie wytrwałeś w miłości do Lily? – Albus zapytał, a Snape wyglądał na jeszcze bardziej wściekłego niż przed chwilą.

- Nie, bo miłość jest dla słabych, a twoja córka jest… - przerwał wpatrując się w dyrektora. - Nieważne, w każdym razie, to co do niej czuję, nie ma najmniejszego znaczenia. Ona mnie nie toleruję i sądzę, że moje uczucia wobec niej, nic by nie zmieniły.

- Mylisz się, mój drogi. Miłość potrafi zmienić wszystko i wszystkich. Tak było ze mną, kiedy wziąłem Aviannę w ramiona i tak było z tobą, kiedy się w niej zakochałeś, czyż nie? Ona jest zagubiona, a do kochania ciebie, Severusie, trzeba dojrzeć. Jeżeli jednak nie zaczniesz się o nią starać, to wiesz jak to się skończy?

- Pożal się Boże arystokrata, stanie z nią na ślubnym kobiercu – odrzekł, siląc się na cyniczny uśmiech i ton nie przejawiający żadnych emocji. Tak naprawdę czuł się zmęczony tą rozmową. Jeszcze wczoraj wieczorem, kiedy pił z Avianną herbatę, zaklinał się w duchu, że to śmieszne a zarazem żałosne, że nie może oderwać wzroku od jej zielonych oczu i tak bardzo denerwował się patrząc, kiedy tak spokojnie przybliżała filiżankę do swoich czerwonych ust. Teraz, sam przed sobą musiał przyznać, że to co do niej czuł, nie było jedynie pożądaniem. Cholerny Dumbledore, pomyślał. Zawsze przewracał jego życie na lewą stroną.

- Właśnie – odpowiedział łagodnie Albus. – Wiesz mi, że posiadanie Malfoya za zięcia, przeraża mnie bardziej niż cokolwiek innego.  

- Wkrótce i tak będzie ci wszystko jedno – mruknął, niemal niedosłyszalnie Severus.

- Och, to ty myślisz, że tak szybko się mnie pozbędziesz? Mój duch nigdzie się stąd nie wybiera. Błagam Severusie, przekaż jej te wspomnienia, daj list i ten medalion i proszę… bądź blisko niej, kiedy się o tym dowie.

Snape wyciągnął rękę po rzeczy, czuł się tak odziany ze zbroi, że nie miał siły się dalej kłócić.

- Coś jeszcze jej powiedzieć? Przekazać, że ją kochasz, czy sam sobie poradzisz?

- Dam sobie radę – odrzekł, uśmiechając się. –Powiedz jej, proszę, żeby jutro do mnie przyszła. Zanim umrę, muszę oddać jej jeszcze swoją różdżką.

- A co, nie ma swojej? – zapytał ironizując.

- Czarna różdżka jest tylko jedna – powiedział, puszczając oko do Severusa, który prychnął ze złości.

- Wybacz, Dumbledore, mam dość i pozwól, że wyjdę zanim powiesz mi, że trzymasz w szafie Królewnę Śnieżkę i siedmiu krasnoludków.

Albus roześmiał się i skinął głową. Snape pośpiesznie wyszedł z gabinetu, czuł się przytłoczony nadmiarem informacji.

Było to ostatnie zdanie, które Snape usłyszał tego wieczoru, szybko pożegnał się i wrócił do domu, po drodze zaopatrując się we dwie butelki ognistej. Nie przebolałby tej rozmowy na trzeźwo. Do tego, w domu czekała na niego Avianna, która była roztrzęsiona wiadomością o tym, że jej ojcu zostało z pewnością niewiele czasu do przejścia do wieczności. Oczywiście, było jasne, że nie miał najmniejszego zamiaru dzielić się nią, tym co czuje. Nie widział też, większej różnicy między sobą, a Malfoy’em.  Obaj byli cyniczni, zimni i uparci, a gdyby się zastanowić Lucjusz miał nawet kilka zalet. Potrafił być miły, czarujący i romantyczny, gdy mu zależało na kobiecie.  Nie miał najmniejszego zamiaru stawać mu na drodze do Av. 

______

Ogłoszenia parafialne: 

Ten rozdział jest patologią w najczystszej postaci, nie podoba mi się. Dziękuję za uwagę :D 

Druga część ukaże się całkiem niedługo, bo już mam ją rozplanowaną, a w moim przypadku, to już połowa sukcesu.

Dedykacja: Zgodnie z obietnicą, dla Atramentowej, za to, że mnie odnalazła, że daje mi siłę do pisania swoimi komentarzami, (szczególnie dziękuję za ten cudowny komentarz pod ostatnim rozdziałem, popłakałam się), dziękuję, za to, że potrafisz mnie natchnąć. Jesteś wspaniałą osobą i mam nadzieję, że ta nić porozumienia między nami przetrwa na dłużej. Dziękuję Ci za wszystko ;*

Jeżeli ktoś miałby ochotę poczytać więcej badziewia autorstwa Vesper, to w zakładce na górze znajduje się odnośnik "Mianiaturki". Możecie przeczytać nieprzyzwoitą jednopartówkę o Lucjuszu Malfoyu i nietypową dedykację, napisaną przez Czarnego Pana (no prawie). [KLIK]

Ten przepiękny szablon zrobiłam moja kochana Milcząca, absolutnie Cię kocham za to cudo i za Alana, który stoi w centralnej części mojego pokoju. DZIĘKUJĘ ;***